شبکه حقوق بشر کُردستان همزمان با روز ۸ مارس، روز جهانی زن، نامهایی از فرزاد کمانگر که به مناسبت این روز در زندان نگاشته شده و پیشتر منتشر شده است، بازنشر مینماید.
به ققنوس های دیار ما
به مناسبت ۸ مارس روز جهانی زن
نازنینم سلام، روز زن است، همان روزی که همیشه خدا منتظرش هستم.
در این روز به جای دستان مهربان تو، شاخه گل نرگسم را آراسته خیال پریشان تر از گیسوانت مینمایم. دو سال است که دستانم نه رنگ بنفشه به خود دیده است و نه عطر گل یاس. دو سال است چشمان بی قرار چند قطره اشک از سر ذوق و خوشحالی است تو بهتر میدانی که همه روزهای سال برای رسیدن به این روز لحظه شماری میکنم اما امروز ماندهام برای این روز چه هدیهای مناسب توست آواز ” مرا ببوس ” یا آواز ” باغچه پاشا “۲ یا شمعی که روشنی بخش خاطراتمان باشد اما نازنینم نه صدای آوازم را می شنوی و نه میتوانم شمعی برایت روشن نمایم، اینجا ارباب ” دیوارها ” شمع ها را نیز به زنجیر میکشد شاعر هم نیستم تا به مانند آن ” پیر عاشق به کالبد باد، روح عشق بدمم تا نوازشگر جامه تنت باشد ”
یا غزلی برایت بسرایم که وزن آن آلام هزاران ساله ات باشد و قافیه اش معصومیت نگاهت، تازه تو به زبان مادریمان هم نمیتوانی بخوانی، وگرنه چون “ناله هیمن”۳ هر شب مهمان مهتابت میکردم به ناچار به زبان “فروغ ” برایت مینویسم تا نگویی که “کسی به فکر گلها نیست” یا “دلم گرفته است ” مینویسم تا من هم ایمان آورده باشم به آغاز “فصل پنجم”.
اما راز بی قراری من و روز تو : گلکم من در سرزمینی به دنیا آمدهام که زنانش بسان همه زنان دنیا نه نیمی از همه، که “نیمی از آسمان اند” اولین گریه زندگیام را در این سرزمین و همصدا با فریاد صدای زنانی سر دادم که همراه با رقص شعله ها درس اعتراض و تسلیم نشدن را به آتش میآموختند.
غنچه اولین خنده کودکانه به هنگامی بر لبانم شکفته شد که درختان کهن سال بلوط به راز ماندگاری و سلابط زنان سرزمینم غبطه میخوردند و اولین قدم های زندگیام و در همان مسیری گذاشتم که پیشتر آلالهها گامهای استوار زنانش را در سختترین و سرکش ترین قلههای زندگی و تاریخ با شبنم صبحگاهی جلا بخشیده بود.
زنانی که امروز هم سرود عشق و ایستادگی را در گوش دیوارها نجوا می کنند، لای لای کودکان سرزمین من همان سرودی است که انسان ها در برابر” آسرویدت ها “و ” ایشتارها ” نخستین معبودهای بشریت زمزمه می کردند.
پس چگونه ممکن است روز تو “قربان”م و “نوروز”م نباشد بسیاری چون تو سالها در کنار پنجره چشم به راه عزیزانشاناند تا بازگردند فرقی نمیکند کی… همراه با اولین برف زمستان که گنجشکها را با مشتی گندم میهمان تنهایشان می کنند، یا هنگامی که برای بازگشت پرستو ها خانه را آب و جارو می نمایند یا نه، زمانی که خدا را مهمان سفره افطارشان می نماید… تو نیز برای چنین روزی با تن پوشی به رنگ آسمان و لطافت ” سیا چمانه عثمان “۴ و ” شاخه برزرن ” و گردنبندی از میخک منتظرم باش چون میخک برای من یادآور بوی زن، بوی سرزمینم، بوی جاودانگی و در یک کلام بوی توست تا آن زمان به خالق شبنم و باران میسپارمت.
۱- نام نامه اشاره ای است به آمار بالای خودسوزی در میان زنان شهر من که دردی است جانکاه که از کودکی ذهنم را می آزارد.
۲- باغچه پاشا شاهکاری از گوران شاعر کرد که عمر دزهایی با صدای مخملی آن را جاودانه کرده است. داستان دختری است که از گل زرد و سرخ میخواهد، عاشق برای پیدا کردن گل مجبور میشود وارد باغ گل پادشاه شود، گل سرخ را می آورد ولی سرخی گل از رنگ خون جوان است که تیر خورده.
۳- اشاره به استاد قباد جلی زاده شاعر نازک خیال سلیمانیه و یکی از شعرهای زیبایش
۴- سیا چمانه : نوعی آواز بسیار زیبای کردی است که در وصف طبیعت و معشوق گفته مشود. عثمان هورامی، استاد مسلم و جاودانه این نوع آواز است.
۵- برزرن : گلی بسیاز خوش بو و کم یاب در ارتفاعات کوه شاهو
۶- مرا ببوس : احسان گل نراقی
۷- نامه خطاب به یک معشوقه خیالی است.
منبع نامه: بنیاد فرزاد کمانگر
