کمال شریفی، زندانی سیاسی کُرد شانزدهمین سال از محکومیت ۳۰ ساله خود را در زندان میناب استان هرمزگان سپری میکند. او با وجود بیماریهای مختلفی که در مدت حبس به آنها مبتلا شده، همچنان از حق مرخصی و آزادی مشروط محروم است و در تمام مدت بازداشت و حبس خود تنها یک بار موفق به ملاقات با خانواده شده است.
این زندانی سیاسی از زمان بازداشت تا کنون دو بار در سالهای ۱۳۹۱ و ۱۳۹۹ در زندان میناب دچار سکته مغزی و قلبی شده است. اما هر بار پس از انتقال به بیمارستان، بدون تکمیل دوره درمان به زندان بازگردانده شده است.
کمال شریفی در فروردین ۱۴۰۰ با انتشار رنجنامهای در خصوص وضعیت خود نوشته بود: « ١٣ سال است کە بیش از ٢٠ مرتبە درخواست کتبی جهت مرخصی بە دادستان، رئیس دادگستری و مسئولین قضایی استانهای هرمزگان و کردستان دادەام، ولی بعد از پاسکاری زیاد بینتیجە و بیجواب ماندە است. بعد از اینکە به سکتە مغزی دچار شدم و هنوز هم آثار آن در صورت من نمایان است، اینبار در ١٢ اسفند دچار سکتە قلبی شدم کە پس از عمل آنژیوپلاستی دوبارە بە همان بند و همان اتاق قبلی برگشتم. سیزده سال است با بیماری گوارشی و غذای بیکیفیت زندان و با بوی دود تریاک و بنگ کنار آمدەام.»
کمال شریفی، فعال سیاسی اهل سقز و عضو حزب دمکرات کردستان ایران در تاریخ ۵ خرداد ۱۳۸۷ زمانی که همراه با یکی دیگر از اعضای این حزب برای فعالیت تشکیلاتی در سقز به سر میبرد، توسط نیروهای وزارت اطلاعات بازداشت شد. فرد همراه وی در همان زمان با تیراندازی نیروی امنیتی کشته شد.
کمال شریفی به مدت ۶ ماه در بازداشتگاه اداره اطلاعات سنندج مورد بازجویی قرار گرفت و در این مدت برای انجام اعترافات اجباری تحت شکنجههای شدید جسمی و روحی قرار داشت.
این زندانی سیاسی در آذر ۱۳۸۷ از سوی شعبه اول دادگاه انقلاب اسلامی سقز به ریاست قاضی شایق به اتهام «محاربه» از طریق قیام مسلحانه در مقابل حکومت اسلامی و عضویت در حزب دمکرات کردستان ایران با استناد به مواد ۱۸۶ و ۱۹۰ قانون مجازات اسلامی به ۳۰ سال حبس در تبعید به زندان میناب محکوم شد.
بر اساس دادنامهای که نسخهای از آن در اختیار شبکه حقوق بشر کردستان قرار دارد، این زندانی سیاسی «در مدت تحمل کیفر حق معاشرت و مراوده با دیگران را ندارد و از مزایای ملاقات و مکاتبه با دیگران محروم میباشد و تمام مدت محکومیت را باید در زندان به سر ببرد».
کمال شریفی در مرداد ۱۳۹۰ در اعتراض به شرایط سخت خود در زندان میناب دست به اعتصاب غذا زد و در ۴۸امین روز اعتصاب غذا خود پس از ملاقات با خانوادهاش به اعتصاب غذا خود پایان داد. از زمان بازداشت تا کنون این تنها باری بوده است کمه وی امکان ملاقات با خانواده خود را داشته است.
سازمان عفو بین الملل در بهمن ۱۴۰۰ در نامهای خطاب به رئيس قوه قضائیه جمهوری اسلامی ایران، با هشدار درباره وضعیت جسمی کمال شریفی و در خطر بودن جان وی، خواستار آزادی فوری او شد.
این سازمان تاکید کرده بود که این زندانی سیاسی کُرد به خاطر «محرومیت عامدانه و طولانیمدت» از دسترسی به خدمات ضروری و تخصصی درمانی برای عارضه قلبی و دیگر بیماریهایی که با آنها دست به گریبان است از جمله بیماری گوارشی، درد مفاصل و تحلیلرفتگی لثهها، با آسیبهای جبرانناپذیری روبهرو است.
