یک منبع مطلع در کرمانشاه در گفت‌وگو با شبکه حقوق بشر کردستان از انتقال زینب جلالیان به مکانی نامعلومی خبر داد. به گفته این منبع، ساعاتی پیش گروهی از ماموران امنیتی با مراجعه به بند زنان کانون اصلاح و تربیت کرمانشاه زینب جلالیان، زندانی سیاسی کُرد محکوم به حبس ابد را بدون هیچ توضیحی از این زندان به مکانی نامعلوم منتقل کرده‌اند.
این زندانی سیاسی پس از آنکه در اوایل مهر از زندان کرمان به زندان کرمانشاه منتقل شده بود، بارها خواستار انتقال دوباره خود به زندان خوی یا ارومیه شده بود.
وی پیش از آن در تاریخ ۱۰ اردیبهشت امسال به طور ناگهانی و بدون ارائه هیچ دلیلی ابتدا از زندان خوی به زندان قرچک ورامین و پس از دو ماه در حالی که در اعتراض به نگهداری خود در این زندان در اعتصاب غذا بود مجددا به زندان کرمان منتقل شده بود.
پیشتر یک منبع مطلع به پرونده زینب جلالیان با ابراز نگرانی در خصوص وضعیت سلامتی این زندانی سیاسی به شبکه حقوق بشر کردستان گفت: «ریه‌های خانم جلالیان پس از ابتلا به کرونا در زندان قرچک و عدم رسیدگی پزشکی دچار آسیب جدی شده است و در این مدت به صورت مداوم سرفه می‌کند و دچار مشکل شدید تنفسی شده است. در این مدت همچنین به دلیل التهاب چشم راست وضعیت بینایی وی نیز بار دیگر دچار مشکل شده است.»
این منبع در ادامه افزود که از زمان انتقال زینب جلالیان به زندان‌های کرمان و کرمانشاه به دلیل بستن دست‌بند و پابند به این زندانی و بر زمین کشیدن وی توسط ماموران امنیتی، مچ دست و پای وی به شدت مصدوم شده و همچنان نشانه‌ی‌های زخم و کبودی روی دست و پای او مشهود است.
شبکه حقوق بشر کردستان همچنین مطلع شده است در تاریخ ۲ مهر ماه هنگام انتقال زینب جلالیان به زندان کرمانشاه به دلیل وضعیت وخیم سلامتی او، مسئولین زندان زنان کرمانشاه ابتدا از تحویل وی خودداری کرده بودند که در نهایت با دخالت دادستان دادگاه عمومی و انقلاب کرمانشاه وی را قبول کردند.
زندان زنان کرمانشاه در محل کانون اصلاح و تربیت این شهر قرار دارد و با تراکم جمعیتی بالا دارای امکانات بهداشتی و پزشکی بسیار محدودی است و نگهداری زینب جلالایان در این زندان با توجه به وضعیت بیماری وی و نیاز مبرم به خدمات پزشکی نگرانی‌ها را نسبت به وضعیت سلامتی وی افزایش می‌دهد.
زینب جلالیان، متولد سال ۱۳۶۱ در روستای «دیم قشلاق» شهرستان ماکو در استان آذربایجان غربی است. او اسفند ماه ۱۳۸۶ در کرمانشاه بازداشت شد و پس از ماه‌ها نگهداری در سلول انفرادی اداره اطلاعات این شهر و تحمل شکنجه‌های شدید جسمی و روحی، توسط دادگاه انقلاب اسلامی به اتهام «اقدام علیه امنیت ملی» و «محاربه» از طریق عضویت در حزب حیات آزاد کردستان (پژاک) به اعدام محکوم شد. این حکم پس از تایید در دادگاه تجدیدنظر در سال ۱۳۹۰ با یک درجه تخفیف به حبس ابد تبدیل شد و پس از آن زینب به زندان خوی در استان آذربایجان غربی انتقال یافت. وی طی این سال‌ها در زندان به بیماری‌های متعددی از جمله اختلال در بینایی، ناخنک چشم و برفک دهان مبتلا شده است.
کارگروه بازداشت‌های خودسرانه سازمان ملل در سال ۱۳۹۵ طی درخواستی رسمی از جمهوری اسلامی ایران خواست تا زینب جلالیان را فورا آزاد کند و تمامی اقدامات لازم برای جبران خسارات تحمیل شده بر او را بدون تاخیر و بر اساس ضوابط بین‌المللی انجام دهد. طی رای صادره از سوی این کارگروه بین‌المللی محروم کردن زینب جلالیان از آزادی، خودسرانه و برخلاف اعلامیه جهانی حقوق بشر و میثاق بین‌المللی حقوق مدنی ـ سیاسی توصیف شده است و ایران موظف است تا مسئولان نقض حقوق این فعال سیاسی کرد را تحت پیگرد قانونی قرار دهد.
