شبکه حقوق بشر کُردستان در ادامه انتشار سرگذشت قربانیان مین اینبار سرگذشت یک شهروند کُرد پیرانشهری را منتشر می‌کند که در کودکی بر اثر انفجار مین هر دو دست و چشمانش را از دست داده است.
همزمان با شروع حاکمیت جمهوری اسلامی به بهانه وجود احزاب مسلح کُردی، نیروهای نظامی ایران اقدام به تاسیس پایگاههای بزرگ و کوچک در شهرها و روستاهای کُردستان کردند. اکثریت این مکانهای نظامی در مناطق مسکونی احداث شده و اطراف این پایگاهها با وجود اینکه چندین متر با منازل مسکونی فاصله داشته‌اند ولی بدون رعایت کنوانسیونهای بین المللی مین‌گذاری شدند و بعد از پایان جنگ ایران و عراق و توقف درگیرهای منسلحانه در دهه‌ی هفتاد شمسی، متروکه شدند.نیروهای نظامی شامل ارتش و سپاه بدون پاکسازی این اماکن نظامی آنها را تخلیه کرده و هر سال دهها تن از کودکان کُرد در حین بازی در اطراف آنها قربانی مهمات و مین‌های به جای مانده می‌شوند.
یکی از این قربانیان جلیل دودکانلو، متولد ۱۳۵۶، متاهل و اهل روستای ” پسوه ” از توابع پیرانشهر ( خانی ) است که در دهه سالگی قربانی انفجار مین یکی از پایگاههای متروکه شده است. این شهروند کُرد در سال ۶۶ در حین بازی مینی را پیدا کرده و در دستش منفجر شده و سبب که او هر دو دست و دو چشم خویش را از دست بدهد.
آقای دودکانلو به مدت ده سال به عنوان جانباز تحت پوشش مستمری بنیاد جانبازان قرار گرفته اما بعد از ده سال به دلایل نامعلوم علی‌الرغم نیاز شدید او از هرگونه خدمات و تحصیلات این نهاد دولتی محروم می‌شود و تنها از سوی خانواده‌اش تامین می‌شود. در مدت این سالها نیز علی‌الرغم محرمیت از مستمری ولی به دلیل شرایط بدنی‌اش ک قادر به انجام هیج کاری برای تامین زندگی خود و خانواده‌اش نیست اما همچنان پیگیر از سر گیری دریافت مستمری از بنیاد جانبازان می‌باشد و سالهاست که او منتظر موافقت دوباره است.
گفتگوی کوتاه عیسی بازیار با این قربانی مین:
