وریشه مرادی سال‌ها به عنوان مربی ورزش برای کودکان محروم و کنشگر مدنی در حوزه زنان و دانشجویی در سنندج مشغول فعالیت بود. او در سال ۱۳۸۹ به اقلیم کردستان عراق رفت و با تاسیس جامعه زنان آزاد شرق کردستان (کژار)^۱ فعالیت‌های خود را در این سازمان ادامه داد. وی در سال ۱۳۹۳ در جنگ نیروهای کُرد علیه داعش در روژئاوا (کردستان سوریه) حضور داشت و در جریان دفاع از شهر کوبانی زخمی شد. 

در تاریخ ۱۰ مرداد ۱۴۰۲ پس از انجام فعالیت‌های سیاسی و تشکیلاتی در شهر کرمانشاه، زمانی که قصد بازگشت به سنندج را داشت، توسط نیروهای وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ایران در ورودی این شهر بازداشت شد. او ۱۳ روز اول بازداشت را در بازداشتگاه این نهاد امنیتی در سنندج گذراند و پس از آن در اواخر مرداد به بند ۲۰۹ زندان اوین در تهران انتقال یافت.

وی در دوران بازداشت برای انجام اعترافات اجباری تحت فشار و شکنجه قرار داشت و در تاریخ ۵ دی ۱۴۰۲ پس از حدود ۵ ماه نگهداری در سلول انفرادی به بند زنان زندان اوین منتقل شد.

بهمن ۱۴۰۲ پس از دو بار حضور در شعبه ۵ بازپرسی دادسرای امنیت اوین، به «بغی»^۲ از طریق عضویت در حزب حیات آزاد کردستان (پژاک)^۳ متهم شد. اولین جلسه دادگاه وی در تاریخ ۲۷ خرداد ۱۴۰۳ در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی تهران به ریاست قاضی ابوالقاسم صلواتی برگزار شد.

او و وکلایش در اولین جلسه دادگاه اجازه دفاع پیدا نکردند.  وی در اعتراض به صدور حکم اعدام برای پخشان عزیزی و شریفه محمدی از حضور در دومین جلسه دادگاه خود در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی تهران خودداری کرد.

وریشه مرادی در بند زنان زندان اوین به سر می‌برد.

۴ مهر ۱۴۰۲ ـ جامعه زنان آزاد شرق کردستان (کژار) با انتشار بیانیه‌ای از بازداشت وریشه مرادی با کد سازمانی «جوانا سنه» در زمان انجام فعالیت «سیاسی و سازماندهی زنان» در کردستان خبر داد و از سازمان‌های بین المللی مدافع حقوق بشر خواست در خصوص «ناپدیدسازی قهری» و «سناریوسازی نهادهای امنیتی» علیه این عضو کژار سکوت نکنند.

۱۷ آبان ۱۴۰۲ ـ وبسایت «بی‌تاوان» وابسته به وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ایران از بازداشت ۳ نفر از جمله وریشه مرادی و پخشان عزیزی خبر داد. این وبسایت امنیتی بدون اشاره به تاریخ بازداشت این افراد، آنها را عضو «پژاک» معرفی کرد.

۲۱ فروردین ۱۴۰۳ ـ اولین جلسه دادگاه وی به دلیل عدم حضور قاضی محمدرضا عموزاد، مستشار شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی تهران لغو شد.

۲۵ اردیبهشت ۱۴۰۳ ـ با دستور قاضی صلواتی برای بازجویی مجدد از بند زنان زندان اوین به بند ۲۰۹ وزارت اطلاعات در این زندان منتقل شد.

۲۶ اردیبهشت ۱۴۰۳ ـ در اعتراض به انتقال خود به بند ۲۰۹ زندان اوین دست به اعتصاب غذا زد. 

۲۷ اردیبهشت ۱۴۰۳ ـ پس از بازگردانده شدن به بند زنان زندان اوین به اعتصاب غذای خود پایان داد.

۱۴ مرداد ۱۴۰۳ ـ با انتشار نامه‌ای از زندان تحت عنوان «داعش سر می‌بُرد،‌ جمهوری اسلامی سر به دار می‌کشد.» ضمن دفاع از اندیشه‌‌ها و فعالیت‌های سیاسی خود، به شرح بازداشت و شکنجه‌های اعمال شده بر خود پرداخت و اعلام کرد، در اعتراض به صدور حکم اعدام برای پخشان عزیزی و شریفه محمدی از حضور در دومین جلسه دادگاه خود در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب اسلامی تهران خودداری کرد.

۱۶ مرداد ۱۴۰۳ ـ همراه با دیگر زنان زندانی سیاسی در زندان اوین در واکنش به اجرای حکم اعدام رضا رسایی دست به اعتراض زد. نیروهای گارد زندان در پاسخ به این اعتراضات به بند زنان حمله کردند و تعدادی از زنان زندانی سیاسی را مورد ضرب و شتم قرار دادند.

۱. جامعه زنان آزاد شرق کردستان (کژار) در سال ۱۳۹۳ در کوهستان قندیل در نوار مرزی اقلیم کردستان عراق با کردستان ایران تاسیس شد. این سازمان مقابله با «ذهنیت و نهادهای قدرت‌گرا، دولتی و جنسیت‌گرا» از طریق سازمان‌دهی زنان برای تحقق «ملت دمکراتیک» در کردستان ایران را مهمترین هدف خود اعلام کرده است.

در برنامه‌های این سازمان اعلام شده که کژار «در حوزه‌های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، حقوقی و زیست‌ محیطی، اخلاقی و زیبایی‌ شناسی و دیپلماسی و خوددفاعی، سازمان‌های خودویژه‌ی خویش را بنیاد نهاده، نهادهای خویش را به شکلی پایدار برساخته و با تامین آزادی زنان، دموکراتیک کردن جامعه را تحقق می‌بخشد».

کژار همچنین در سال ۱۳۹۳ در تأسیس سیستم «جامعه آزاد و دموکراتیک شرق کردستان (کودار)» مشارکت کرد. مقر اصلی این حزب در نواحی کوهستانی بین اقلیم کردستان عراق و کردستان ایران است.

۲. ماده ۲۸۷ قانون مجازات اسلامی: «گروهی که در برابر اساس نظام جمهوری اسلامی ایران، قیام مسلحانه کند باغی محسوب می‌شود و در صورت استفاده از سلاح، اعضای آن به مجازات اعدام محکوم می‌گردند».

۳. حزب حیات آزاد کردستان (پژاک) در سال ۱۳٨۳ در کوهستان قندیل در نوار مرزی اقلیم کردستان عراق با کردستان ایران تاسیس شد. این حزب از افکار عبدالله اوجالان، رهبر دربند حزب کارگران کردستان (پ‌ک‌ک) پیروی می‌کند و پارادایم «جامعه دمکراتیک و اکولوژیک مبتنی بر آزادی زن» را مبنای فعالیت‌های خود اعلام کرده است.

آن‌گونه که در اساس‌نامه این حزب آمده، پژاک ایجاد سیستم کنفدرالیسم دمکراتیک و فرم سیاسی خودمدیریتی دموکراتیک برای سازماندهی مردم به منظور برساختن «ملت دمکراتیک» را از اهداف بنیادین خود می‌داند. پژاک همچنین در سال ۱۳۹۳ در تاسیس سیستم «جامعه آزاد و دمکراتیک شرق کردستان (کودار)» مشارکت کرد. مقر اصلی این حزب در نواحی کوهستانی بین اقلیم کردستان عراق و کردستان ایران است.