ارسلان خودکام از اعضای سابق حزب دمکرات کردستان ایران^۱ است که در سال ۱۳۸۱ پس از جدایی از این حزب با دریافت «امان‌نامه»^۲ به ایران بازگشت و پس از مدتی در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مشغول به کار شد.

در تاریخ ۲ اردیبهشت ۱۳۹۷ به اتهام «جاسوسی» برای حزب دمکرات کردستان ایران توسط نیروهای سازمان حفاظت اطلاعات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بازداشت و به مدت ۳۶ روز در بازداشتگاه ۸۱ رمضان سپاه در پادگان المهدی ارومیه تحت بازجویی و شکنجه قرار گرفت.

 نیروهای امنیتی برای تحت فشار قرار دادن او، همچنین اقدام به بازداشت همسرش، نشمیل قویطاسی کردند.

 در نتیجه شکنجه‌های جسمی و روانی مجبور به قبول اتهامات مطرح شده از سوی سازمان حفاظت اطلاعات سپاه پاسداران مبنی بر ارتباط و جاسوسی برای حزب دمکرات کردستان ایران شد.

در تاریخ ۲۳ تیر ۱۳۹۷ بدون حق داشتن وکیل تعیینی در شعبه یک دادگاه نظامی ارومیه محاکمه و در همان روز به اتهام «محاربه»^۳ و «جاسوسی» به نفع حزب دمکرات کردستان ایران به اعدام محکوم شد.

پس از اعتراض او به حکم صادره، پرونده به شعبه ۳۲ دیوان عالی کشور ارجاع و در تاریخ ۲۶ شهریور همان سال عینا تایید شد. این حکم در فروردین ۱۴۰۰ با یک درجه تخفیف به حبس ابد تبدیل شد.

ارسلان خودکام در زندان مرکزی ارومیه به سر می‌برد.

۲۲ اسفند ۱۴۰۲ ـ پس از حدود ۶ سال حبس به مرخصی اعزام شد.

۱۵ تیر ۱۴۰۳ ـ به مرخصی اعزام شد و در حالی که به وی اعلام شده بود که دستور توقف اجرای حکم وی صادر شده است اما پس از ۴۸ روز مرخصی بار دیگر به زندان فراخوانده شد.

۱. حزب دمکرات کردستان ایران در تاریخ ۲۵ مرداد ١٣٢۴ با هدف خودمختاری برای کردستان ایران تاسیس شد. آن‌گونه که در اساس‌نامه حزب آمده، این تشکل سیاسی بر مبنای «افکار ملی و ساختار تشکیلاتی [کومله ژ.ک] جمعیت تجدید حیات کرد و با خوانش واقع‌بینانه و امروزین»، به عنوان یک سازمان مدرن پا به عرصه سیاسی گذاشت. کومله ژ.ک موسس «جمهوری کردستان» (۲ بهمن ۱۳۲۴تا ۲۴ آذر ۱۳۲۵) در مهاباد بود. عمر این جمهوری بعد از ۱۱ ماه با حمله ارتش ایران به پایان رسید و رهبران آن، از جمله قاضی محمد رهبر حزب و رییس جمهور کردستان، اعدام شدند.

حزب دمکرات کردستان ایران با گذراندن یک دوره‌ مبارزه‌ مسلحانه در اواخر دهه ۴۰ شمسی که با اختلافات درون حزبی همراه بود، سرانجام در آستانه‌ انقلاب ۱۳۵۷ به صورت یک حزب سیاسی مجددا اعلام موجودیت کرد. عبدالرحمن قاسملو و صادق شرفکندی، دو تن از رهبران این حزب  به فاصله سه سال در تیر ۱۳۶۸ و شهریور ۱۳۷۱ توسط جمهوری اسلامی ایران در اروپا ترور شدند.

این حزب در سال ۱۳۸۵ و در پی تشدید اختلافات داخلی، دچار انشعاب و به دو تشکیلات «حزب دمکرات کردستان ایران»‌ و «حزب دمکرات کردستان»‌ تقسیم شد. این دو حزب نهایتا در تاریخ ۳۱ مرداد ۱۴۰۱ در بیانیه‌ای ادغام مجدد حزب را پس از ١٥ سال جدایی اعلام کردند.

این حزب آرمان نهایی خود را «ایجاد جامعه دمکراتیک-سوسیالیستی»  و شعار استراتژیک خود را «تامین حقوق ملت کردستان در کردستان ایران در چارچوب یک سیستم دمکراتیک فدرال در ایران» اعلام کرده است.  مقر اصلی حزب دمکرات کردستان ایران در استان اربیل کردستان عراق است.

۲. «امان‌نامه» سندی است که بر طبق آن، فرد یا افرادی که در احزاب اپوزیسیون جمهوری اسلامی ایران عضویت و فعالیت داشته‌‌اند، در صورت ابراز پشیمانی با موافقت جمهوری اسلامی ایران اجازه می‌یابند تا وارد کشور شده و به زندگی شخصی خود ادامه دهند. هرچند صدور «امان‌نامه» بر اساس تعهد حکومت به عدم آزار، تعقیب و مجازات دریافت‌کنندگان آن است، اما در موارد بسیاری، افراد پس از دریافت «امان نامه» و بازگشت به کشور از سوی نهادهای نظامی، امنیتی و قضایی جمهوری اسلامی ایران  مورد تهدید، فشار، آزار، بازداشت و مجازات قرار گرفته‌ و یا حتی اعدام شده‌اند.

۳. ماده ۲۷۹ قانون مجازات اسلامی: «محاربه، عبارت از کشیدن سلاح، به قصد جان، مال یا ناموس مردم یا ارعاب آنها است، به نحوی که موجب ناامنی در محیط گردد. بر اساس ماده ۲۸۲ قانون مجازات اسلامی، چنانچه شخصی، مرتکب جرم محاربه شود، به انتخاب قاضی، به صلب، اعدام، قطع دست راست و پای چپ یا نفی بلد، محکوم خواهد شد.»