شاکر بهروز پاییز ۱۳۹۷ پس از چند ماه عضویت در حزب دمکرات کردستان ایران از این حزب جدا شد و با دریافت «امان‌نامه»۱ از اقلیم کردستان عراق به ایران آمد. او پس از معرفی خود به اداره اطلاعات ارومیه، بازداشت و بعد از دو هفته نگهداری در بازداشتگاه و بازجویی آزاد شد. آذر ماه همان سال از سوی شعبه ۱۱۴ دادگاه عمومی دو ارومیه به اتهام «تردد غیرمجاز از مرزهای کشور»۲ به ۲ ماه حبس تعلیقی به مدت یک سال محکوم شد.
بازداشت
در تاریخ ۲۸ بهمن ۱۳۹۷ توسط نیروهای حفاظت اطلاعات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در ارومیه به اتهام «قتل عمد» یکی از اعضای سپاه پاسداران بازداشت و به مدت یک سال و ۱۸ روز در سلول‌های انفرادی بازداشتگاه این نهاد امنیتی واقع در پادگان المهدی سپاه پاسداران ارومیه تحت بازجویی و شکنجه‌های شدید برای انجام اعترافات اجباری قرار گرفت.
او در تمام این مدت طولانی از حق ملاقات با خانواده و دسترسی به وکیل محروم بود.
دادرسی
تیر ۱۳۹۸ در شعبه ۲ دادگاه انقلاب اسلامی ارومیه به ریاست قاضی شیخلو در یک جلسه کوتاه چند دقیقه‌ای به اتهام «اقدام علیه امنیت ملی» از طریق عضویت در حزب دمکرات کردستان ایران۳ محاکمه و به ۵ سال حبس تعزیری محکوم شد.
شهریور ۱۳۹۹ با پرونده‌سازی سپاه پاسداران مجددا از سوی شعبه ٢ دادگاه انقلاب اسلامی ارومیه به ریاست قاضی شیخلو به اتهام «بغی»۴ از طریق عضویت در حزب کومله کردستان ایران۵ به اعدام محکوم شد. شعبه ۳۱ دیوان عالی کشور در تیر ۱۴۰۰ این حکم را نقض و برای بررسی مجدد به شعبه یک دادگاه انقلاب اسلامی ارومیه ارجاع داد. اما این دادگاه در تیر ۱۴۰۱ مجددا وی را به اعدام محکوم کرد.
در تاریخ ۱۶ آذر ۱۳۹۹ به اتهام «قتل عمد» یک عضو سپاه پاسداران در شعبه یک دادگاه کیفری ویژه نوجوانان استان آذربایجان غربی به ریاست قاضی لطیف زارع و مستشاری حمید جالیزبان محاکمه و در تاریخ ۶ دی ۱۳۹۹ صدور حکم اعدام به وی ابلاغ شد.
در تاریخ ۸ تیر ۱۴۰۱ او برای اجرای حکم اعدام به سلول انفرادی منتقل شد. بامداد روز بعد با تلاش گسترده معتمدین و مردم، اولیای دم با حضور در دفترخانه اسناد رسمی شماره ۸۴ سیلوانه ارومیه ضمن انصراف خود از شکایت علیه شاکر بهروز به اتهام «قتل عمد»، رضایت کامل و بی‌قید و شرط خود را در خصوص وی اعلام کردند.
با رضایت اولیای دم، حکم اعدام نقض و پرونده برای رسیدگی از بابت جنبه عمومی جرم به دادگاه کیفری ارومیه ارسال و در این بخش از پرونده به ۱۰ سال حبس تعزیری محکوم شد.
وضعیت فعلی
شاکر بهروز در زندان مرکزی ارومیه به سر می‌برد.
اطلاعات تکمیلی
۲۳ خرداد ۱۴۰۰ ـ به دنبال اعلام اعتصاب غذا در اعتراض به عدم در نظر گرفتن شواهد و بررسی مدارک ارائه شده به دادگاه و صدور حکم اعدام برای خود، به سلول انفرادی منتقل و از حق تماس و ملاقات با خانواده محروم شد.
۳۰ شهریور ۱۴۰۰ ـ همراه با ۴۲ زندانی سیاسی و عقیدتی محبوس در بند ۱۰ زندان مرکزی ارومیه در اعتراض به مخالفت شورای طبقه‌بندی زندان در خصوص اعزام زندانیان بیمار به بیمارستان خارج از زندان از تحویل غذای دولتی خودداری کردند.
۳۰ آبان ۱۴۰۰ ـ با تحویل نامه اعلام اعتصاب غذا در اعتراض به فشار سازمان اطلاعات سپاه پاسداران علیه اعضای خانواده شاکی پرونده‌اش برای عدم رضایت، در مقابل دفتر نگهبانی زندان مرکزی ارومیه تحصن کرد. او در چهارمین روز اعتصاب غذا با قول مساعد رئیس و قاضی ناظر بر زندان برای رسیدگی به درخواستش به اعتصاب خود پایان داد.
۲۱ آذر ۱۴۰۰ ـ همراه با ۴۶ زندانی سیاسی و عقیدتی در زندان مرکزی ارومیه در اعتراض به انتقال به بند جدید فوق امنیتی از تحویل غذای دولتی زندان خودداری کردند. این زندانیان در پنجمین روز اعتراض خود دست به اعتصاب غذای جمعی زدند و پس از یک هفته در تاریخ ۲ دی با قول مساعد مسئولان زندان برای رسیدگی به خواسته‌های‌شان به اعتصاب خود پایان دادند.
۲۰ دی ۱۴۰۰ ـ همراه با دیگر زندانیان سیاسی و عقیدتی زندان مرکزی ارومیه به بند فوق امنیتی این زندان منتقل شدند. نیروهای گارد ویژه زندانیانی را که در مقابل این انتقال مقاومت کردند مورد ضرب و شتم شدید قرار دادند و اقدام به تخریب وسایل شخصی آنها کردند. تعدادی از زندانیان که از ناحیه سر، دست و سینه دچار مصدومیت شدید شده بودند با دستور رئیس زندان به جای انتقال به بهداری به سلول انفرادی منتقل شدند.
۹ فروردین ۱۴۰۱ ـ به بهانه انجام ملاقات حضوری به دفتر نگهبانی احضار و از آنجا به خوابگاه ۲ (قرنطینه) زندان مرکزی ارومیه منتقل شد. او در اعتراض به انتقال از بند زندانیان سیاسی و عقیدتی به خوابگاه ۲ دست به اعتصاب غذا زد و یک روز بعد با دستور مسئولان زندان به سلول انفرادی انتقال یافت.
او یک روز پس از انتقال به سلول انفرادی با آتش زدن پتوهای داخل سلول نسبت به نگهداری خود در سلول انفرادی اعتراض کرد. در پی این اقدام، ماموران گارد زندان در حضور مسئولان زندان پس از خارج کردن وی از سلول و انتقال به سالن اصلی قرنطینه زندان، او را در مقابل چشم زندانیان دیگر با باتوم مورد ضرب و شتم قرار دادند. وی در حالی که به دلیل ضرب و شتم شدید مجروح شده بود، مجددا به داخل سلول انفرادی بازگردانده شد.
وی حداقل ۱۴ روز در حالی که همچنان در اعتصاب غذا بود در سلول انفرادی نگهداری شد و در این مدت از حق تماس و ملاقات با خانواده محروم بود.
۸ تیر ۱۴۰۱ ـ به بهانه انجام ملاقات با خانواده‌اش به دفتر نگهبانی بند زندانیان سیاسی و عقیدتی زندان مرکزی ارومیه احضار و به مکانی نامعلوم منتقل شد. او در یک تماس کوتاه تلفنی با خانواده‌اش قبل از این انتقال ناگهانی از خطر اجرای حکم اعدام خود خبر داده بود. وی یک روز بعد از سلول انفرادی به بند بازگردانده شد.
۳۰ فروردین ۱۴۰۳ ـ در اعتراض به تشکیل پرونده جدید قضایی علیه خود دست به اعتصاب غذا زد و با دستور مسئولین زندان مرکزی ارومیه به سلول انفرادی منتقل شد. او در تاریخ ۳ اردیبهشت با پایان اعتصاب غذا به بند بازگردانده شد.
توضیحات:
۱. «امان‌نامه» سندی است که بر طبق آن، فرد یا افرادی که در احزاب اپوزیسیون جمهوری اسلامی ایران عضویت و فعالیت داشته‌‌اند، در صورت ابراز پشیمانی با موافقت جمهوری اسلامی ایران اجازه می‌یابند تا وارد کشور شده و به زندگی شخصی خود ادامه دهند. هرچند صدور «امان‌نامه» بر اساس تعهد حکومت به عدم آزار، تعقیب و مجازات دریافت‌کنندگان آن است، اما در موارد بسیاری، افراد پس از دریافت «امان نامه» و بازگشت به کشور از سوی نهادهای نظامی، امنیتی و قضایی جمهوری اسلامی ایران مورد تهدید، فشار، آزار، بازداشت و مجازات قرار گرفته و یا حتی اعدام شده‌اند.
۲. ماده ۳۵ قانون گذرنامه: «هر ایرانی که از نقاط غیرمجاز وارد کشور شده یا از کشور خارج شود به ۲ ماه تا یک سال حبس و یا جریمه نقدی محکوم می‌گردد.»
۳. حزب دمکرات کردستان ایران در تاریخ ۲۵ مرداد ١٣٢۴ با هدف خودمختاری برای کردستان ایران تاسیس شد. آن‌گونه که در اساس‌نامه حزب آمده، این تشکل سیاسی بر مبنای «افکار ملی و ساختار تشکیلاتی [کومله ژ.ک] جمعیت تجدید حیات کرد و با خوانش واقع‌بینانه و امروزین»، به عنوان یک سازمان مدرن پا به عرصه سیاسی گذاشت. کومله ژ.ک موسس «جمهوری کردستان» (۲ بهمن ۱۳۲۴تا ۲۴ آذر ۱۳۲۵) در مهاباد بود. عمر این جمهوری بعد از ۱۱ ماه با حمله ارتش ایران به پایان رسید و رهبران آن، از جمله قاضی محمد رهبر حزب و رییس جمهور کردستان، اعدام شدند.
حزب دمکرات کردستان ایران با گذراندن یک دوره مبارزه مسلحانه در اواخر دهه ۴۰ شمسی که با اختلافات درون حزبی همراه بود، سرانجام در آستانه انقلاب ۱۳۵۷ به صورت یک حزب سیاسی مجددا اعلام موجودیت کرد. عبدالرحمن قاسملو و صادق شرفکندی، دو تن از رهبران این حزب به فاصله سه سال در تیر ۱۳۶۸ و شهریور ۱۳۷۱ توسط جمهوری اسلامی ایران در اروپا ترور شدند.
این حزب در سال ۱۳۸۵ و در پی تشدید اختلافات داخلی، دچار انشعاب و به دو تشکیلات «حزب دمکرات کردستان ایران» و «حزب دمکرات کردستان» تقسیم شد. این دو حزب نهایتا در تاریخ ۳۱ مرداد ۱۴۰۱ در بیانیه‌ای ادغام مجدد حزب را پس از ١٥ سال جدایی اعلام کردند.
این حزب آرمان نهایی خود را «ایجاد جامعه دمکراتیک-سوسیالیستی» و شعار استراتژیک خود را «تامین حقوق ملت کردستان در کردستان ایران در چارچوب یک سیستم دمکراتیک فدرال در ایران» اعلام کرده است. مقر اصلی حزب دمکرات کردستان ایران در استان اربیل کردستان عراق است.
۴. ماده ۲۸۷ قانون مجازات اسلامی: «گروهی که در برابر اساس نظام جمهوری اسلامی ایران، قیام مسلحانه کند باغی محسوب می‌شود و در صورت استفاده از سلاح، اعضای آن به مجازات اعدام محکوم می‌گردند».
۵. سازمان انقلابی زحمتکشان کردستان ایران معروف به «کومله» به عنوان یک سازمان مارکسیست ـ لنینیستی با گرایشات مائوئیستی پس از نزدیک به یک دهه فعالیت مخفیانه، همزمان با پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ فعالیت آشکار خود را آغاز و ۲۶ بهمن ۱۳۵۷ را به عنوان روز تاسیس کومله اعلام کرد.
در سال ۱۳۶۲، کومله و چند گروه و سازمان چپ ایرانی، حزب کمونیست ایران (حکا) را تاسیس کردند و کومله انقلابی زحمتکشان کردستان ایران به «کومله ـ سازمان کردستان حزب کمونیست ایران» تغییر نام داد.
در سال ۱۳۷۹ بخشی از اعضای رهبری و بدنە این حزب، با تعریف پروژەای تحت عنوان «احیای کومله» از حزب کمونیست ایران انشعاب و همان نام اولیه پیش از تشکیل حکا، یعنی «کۆمەڵەی شۆڕشگێڕی زەحمەتکێشانی کوردستانی ئێران» (حزب کومله کردستان ایران) را برای سازمان خود انتخاب کردند.
حزب کومله کردستان ایران به سوسیال دمکراسی باور دارد و «ایجاد یک حکومت فدرالی» را راهکار مناسب حل مسئله کُرد در ایران می‌داند. مقر مرکزی این حزب در استان سلیمانیە اقلیم کردستان عراق است.
