پخشان عزیزی، زندانی سیاسی کُرد در تاریخ ۲ مرداد ۱۴۰۳ از سوی شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب اسلامی تهران به ریاست قاضی ایمان افشاری به اتهام‌های «بغی» و «عضویت در گروه‌های معارض» به اعدام و ۴ سال حبس تعزیری محکوم شده است.
شبکه حقوق بشر کردستان مطلع شده است که در دادنامه صادره از سوی شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران، این زندانی سیاسی از بابت اتهام «بغی» از طریق «فعالیت و تلاش موثر با استفاده از سلاح برای پیش‌برد اهداف گروه‌هایی که در برابر حکومت اسلامی قیام مسلحانه کرده و مرکزیت آن باقی است» به اعدام و همچنین به اتهام «عضویت در جمعیت‌های معارض کشور» از طریق عضویت در حزب حیات آزاد کردستان (پژاک) به ۴ سال حبس تعزیری محکوم شده است.
صدور حکم اعدام برای این فعال زن کُرد در حالی صورت گرفته است که در اولین جلسه دادگاه قاضی ایمان افشاری بر اساس کیفرخواست، صدور حکم را بر اساس ماده ۲۸۸ قانون مجازات اسلامی اعلام کرده بود.
بر اساس ماده ۲۸۸ قانون جدید مجازات اسلامی، «هرگاه اعضای گروه باغی، قبل از درگیری و استفاده از سلاح دستگیر شوند، چنانچه سازمان و مرکزیت آن وجود داشته باشد به حبس تعزیری درجه سه و در صورتی که سازمان و مرکزیت آن از بین رفته باشد به حبس تعزیری درجه پنج محکوم می‌شوند».
اما در دومین جلسه دادگاه در تاریخ ۲۷ خرداد ۱۴۰۳، قاضی ایمان افشاری اعلام کرد که ماده قانونی را از ۲۸۸ به ۲۸۷ تغییر خواهد داد و بر اساس آن حکم اعدام را صادر کرده است.
بر اساس ماده ۲۸۷ قانون جدید مجازات اسلامی، «گروهی که در برابر اساس نظام جمهوری اسلامی ایران قیام مسلحانه کند، باغی محسوب می‌شود و در صورت استفاده از سلاح، اعضای آن به مجازات اعدام محکوم می‌گردند.».
این در حالی است که پخشان عزیزی در کلیه جلسات بازجویی در بازداشتگاه ۲۰۹ اوین تهران و طی جلسات دادگاه، هرگونه شرکت در عملیات مسلحانه و عضویت در حزب حیات آزاد کردستان (پژاک) را رد کرده است.
مازیار طاطایی و امیر رئیسیان، وکلای پخشان عزیزی پس از صدور حکم اعدام برای موکل‌شان در گفت‌وگو با شبکه شرق اعلام کردند. «حکم اعدام برای اتهام بغی صادر شده است و خانم عزیزی به عنوان فردی که فعالیت مسلحانه در جهت اهداف گروه باغی انجام داده است، محکوم به اعدام شده است و این در حالی است که خانم عزیزی نه تنها در هیچ عملیات مسلحانه‌ای مشارکت نداشته است بلکه اساساً به مدت هفت سال در عراق و سوریه بوده است و در اثر جنایت‌های داعش، از سال ۱۳۹۴ ناگزیر به اردوگاه‌های آوارگان جنگ در منطقه روژاوای سوریه رفته و با توجه به اینکه مددکار بوده است به آوارگان و آسیب دیدگان کمک می‌کرده است. حتی در خود حکم نیز هیچ‌گونه اشاره‌ای به هیچ عملیات و یا درگیری نظامی خانم عزیزی با هیچ شخص حقیقی یا حقوقی دولتی یا غیردولتی ایرانی نشده است.»
همچنین مازیار طاطایی در پاسخ به این پرسش که مصداق اقدام نظامی یا مسلحانه چه چیزی بوده است؟ گفت: «ببینید فقط این جمله عینا در حکم آمده است که ایشان به صورت مسلحانه در کشورهای عراق و سوریه تردد نموده است و در جنگ‌های داخلی سوریه مشارکت کرده است».
در دادنامه صادره از سوی شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب اسلامی تهران، با اشاره به اعتراضات مردمی در جریان خیزش ژن ژیان ئازادی / زن زندگی آزادی در پی قتل حکومتی ژینا مهسا امینی که از آن به عنوان «اغتشاشات سال ۱۴۰۱» نام برده شده، آمده است: «وی [پخشان عزیزی] به منظور ملتهب نمودن وضعیت ایران وارد کشور می‌شود و با خانواده کشته شدگان اغتشاشات سال ۱۴۰۱ ارتباط می‌گیرد و به بیان اهداف و برنامه‌های گروهک می‌پردازد و از آنها می‌خواهد که به اعتراضات خود ادامه دهند و از خون‌خواهی فرزندشان دست بر ندارند».
در ادامه همچنین به بازداشت پخشان عزیزی در سال ۱۳۸۸ در جریان تجمع دانشجویان در دانشگاه تهران در اعتراض به اعدام احسان فتاحیان اشاره شده است: «متهم همچنین در تجمع اعتراض به اعدام یکی از عناصر تروریست کومله حضور پیدا می‌کند.»
وکلای پرونده اعلام کرده‌اند که به این حکم اعتراض خواهند کرد.
همچنین ۳ تن از اعضای خانواده این زندانی سیاسی از سوی این دادگاه به اتهام «مساعدت مجرم برای فرار از محاکمه و محکومیت» هر یک به یک سال حبس تعزیری محکوم شده‌اند.
این زندانی سیاسی کُرد که از تاریخ ۱۶ تیر ۱۴۰۳ با دستور شورای انضباطی زندان از حق تماس و ملاقات با خانواده محروم شده است، اخیرا در نامه‌ای از داخل زندان در قالب روایتی از ستم زن بودن و کرد بودن به بازداشت خشونت‌آمیز خود و خانواده‌اش، شکنجه‌های شدید در زمان بازداشت، نگهداری به مدت ۵ ماه در سلول انفرادی و… اشاره کرده است.
پخشان عزیزی، متولد ۱۳۶۳ در مهاباد و فارغ‌التحصیل مددکاری اجتماعی از دانشگاه علامه طباطبایی تهران، در تاریخ ۱۳ مرداد ۱۴۰۲ توسط نیروهای وزارت اطلاعات در تهران بازداشت و به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شد. چند تن از اعضای خانواده او نیز همزمان بازداشت و پس از چند روز بازجویی آزاد شدند.
او در دوران بازداشت از حق ملاقات با خانواده و داشتن وکیل محروم بود و برای اخذ اعترافات اجباری تحت فشار و شکنجه قرار داشت. وی در تاریخ ۲۰ آذر ۱۴۰۲ بعد از چهار ماه و یک هفته نگهداری در سلول انفرادی از بند ۲۰۹ زندان اوین به بند زنان این زندان منتقل شد.
این فعال زن کُرد پیش از این نیز سابقه بازداشت توسط نیروهای امنیتی را داشته است. او اولین بار در تاریخ ۲۵ آبان ۱۳۸۸ در تجمع اعتراضی دانشجويان کُرد دانشگاه تهران عليه اعدام‌های سیاسی در کردستان، توسط ماموران امنیتی بازداشت شد. وی پس از ۴ ماه بازداشت با قرار وثیقه آزاد و پس از مدتی از ایران خارج شد و طی سال‌های اخیر در اقلیم کردستان عراق و سوریه اقامت داشت. او در جریان حمله داعش به روژئاوا (کردستان سوریه) به عنوان مددکار اجتماعی برای کمک به آوارگان جنگی در این منطقه حضور داشت.
