نایب عسکری چند سال پیش از بازداشت در اقلیم کردستان (عراق) سکونت داشت و اواخر سال ۱۳۹۹ با دریافت «امان‌نامه»۱ به ایران بازگشت.
بازداشت
در تاریخ ۴ فروردین ۱۴۰۰ توسط نیروهای سازمان اطلاعات سپاه پاسداران در ارومیه بازداشت و حدود ۳ ماه در بازداشتگاه المهدی در این شهر برای انجام اعترافات اجباری مورد شکنجه‌های شدید قرار گرفت. او در این مدت از حق دسترسی به وکیل و ملاقات با خانواده محروم بود.
دادرسی
پس از بازداشت، سازمان اطلاعات سپاه پاسداران اعلام کرد که او در سال ۱۳۹۷ از سوی دادگاه انقلاب اسلامی ارومیه به صورت غیابی به اتهام «محاربه»۲ از طریق عضویت در حزب حیات آزاد کردستان (پژاک)۳ به اعدام محکوم شده است. پس از اعتراض وی به حکم اعدام غیابی، این حکم نقض و اتهام از «محاربه» به «بغی»۴ تبدیل و پرونده برای بررسی مجدد به شعبه دوم دادگاه انقلاب اسلامی ارومیه ارجاع شد.
در سال ۱۴۰۲ در حالی که از حق داشتن وکیل محروم بود، شش بار از زندان به دادگاه انقلاب اسلامی ارومیه انتقال یافت، اما به دلیل عدم حضور قاضی تنها ۴ بار جلسه دادگاه وی برگزار شد.
آخرین جلسه دادگاه در تاریخ ۵ مهر ۱۴۰۲ برگزار و صدور حکم اعدام به اتهام «بغی» از طریق عضویت در حزب حیات آزاد کردستان (پژاک) در تاریخ ۲۴ مهر ۱۴۰۲ به صورت کتبی در زندان به وی ابلاغ شد.
وضعیت فعلی
نایب عسکری در زندان مرکزی ارومیه به سر می‌برد.
اطلاعات تکمیلی
مرداد ۱۴۰۰ ـ به دنبال درگیری میان چند تن از زندانیان سیاسی و زندانیان جرایم عمومی با شکایت رئیس زندان مرکزی ارومیه، به همراه دو زندانی سیاسی دیگر کُرد به نام‌های کیهان مکرم و نایب حاجی‌زاده به اتهام «اخلال در نظم زندان» به ۵۰ ضربه شلاق و ۳ ماه حبس محکوم شد. این پرونده‌سازی در پی ضرب و شتم یکی از زندانیان سیاسی کُرد توسط زندانیان جرایم عمومی صورت گرفت.
۴ مرداد ۱۴۰۰ ـ در اعتراض به عدم صدور دستور قضایی برای انتقال به بیمارستان خارج از زندان و انجام آزمایش‌های ضروری پزشکی، به مدت ۳۲ روز دست به اعتصاب غذا زد.
تیر ۱۴۰۲ ـ با دستور اداره اطلاعات ارومیه از بند زندانیان سیاسی به خوابگاه ۳ (بند زندانیان با وضعیت بلاتکلیف) منتقل شد.
مهر ۱۴۰۲ ـ در اعتراض به صدور مجدد حکم اعدام به مدت چند روز دست به اعتصاب غذا زد.
۸ فروردین ۱۴۰۳ ـ پس از درگیری لفظی با ماموران زندان به دستور رئیس زندان به صورت تنبیهی به مدت یک روز به سلول انفرادی منتقل شد.
توضیحات:
۱. «امان‌نامه» سندی است که بر طبق آن، فرد یا افرادی که در احزاب اپوزیسیون جمهوری اسلامی ایران عضویت و فعالیت داشته‌‌اند، در صورت ابراز پشیمانی با موافقت جمهوری اسلامی ایران اجازه می‌یابند تا وارد کشور شده و به زندگی شخصی خود ادامه دهند. هرچند صدور «امان‌نامه» بر اساس تعهد حکومت به عدم آزار، تعقیب و مجازات دریافت‌کنندگان آن است، اما در موارد بسیاری، افراد پس از دریافت «امان نامه» و بازگشت به کشور از سوی نهادهای نظامی، امنیتی و قضایی جمهوری اسلامی ایران مورد تهدید، فشار، آزار، بازداشت و مجازات قرار گرفته و یا حتی اعدام شده‌اند.
۲. ماده ۲۷۹ قانون مجازات اسلامی: «محاربه، عبارت از کشیدن سلاح، به قصد جان، مال یا ناموس مردم یا ارعاب آنها است، به نحوی که موجب ناامنی در محیط گردد». بر اساس ماده ۲۸۲ قانون مجازات اسلامی، چنانچه شخصی، مرتکب جرم محاربه شود، به انتخاب قاضی، به صلب، اعدام، قطع دست راست و پای چپ یا نفی بلد، محکوم خواهد شد.
۳. حزب حیات آزاد کردستان (پژاک) در سال ۱۳٨۳ در کوهستان قندیل در نوار مرزی اقلیم کردستان عراق با کردستان ایران تاسیس شد. این حزب از افکار عبدالله اوجالان، رهبر دربند حزب کارگران کردستان (پ‌ک‌ک) پیروی می‌کند و پارادایم «جامعه دمکراتیک و اکولوژیک مبتنی بر آزادی زن» را مبنای فعالیت‌های خود اعلام کرده است.
آن‌گونه که در اساس‌نامه این حزب آمده، پژاک ایجاد سیستم کنفدرالیسم دمکراتیک و فرم سیاسی خودمدیریتی دموکراتیک برای سازماندهی مردم به منظور برساختن «ملت دمکراتیک» را از اهداف بنیادین خود می‌داند. پژاک همچنین در سال ۱۳۹۳ در تأسیس سیستم «جامعه آزاد و دمکراتیک شرق کردستان (کودار)» مشارکت کرد. مقر اصلی این حزب در نواحی کوهستانی بین اقلیم کردستان عراق و کردستان ایران است.
۴. ماده ۲۸۷ قانون مجازات اسلامی: «گروهی که در برابر اساس نظام جمهوری اسلامی ایران، قیام مسلحانه کند باغی محسوب می‌شود و در صورت استفاده از سلاح، اعضای آن به مجازات اعدام محکوم می‌گردند».
