کمال شریفی در سال‌های ۱۳۶۷ و ۱۳۶۹ چند بار به اتهام‌‌های «عضویت در گروه‌های مخالف نظام» و «خروج غیرقانونی از مرز» بازداشت و مجموعا به یک سال حبس و ۸۰ ضربه شلاق محکوم شده بود. او در سال ۱۳۷۰ پس از خروج از ایران، در اقلیم کردستان (عراق) به عضویت حزب دمکرات کردستان ایران درآمد.
بازداشت
در تاریخ ۵ خرداد ۱۳۸۷ زمانی که همراه یکی دیگر از اعضای حزب دمکرات کردستان ایران برای فعالیت تشکیلاتی در سقز به سر می‌برد، توسط نیروهای وزارت اطلاعات بازداشت شد. فرد همراه وی با تیراندازی نیروی امنیتی به قتل رسید.
او ابتدا به پادگان سپاه پاسداران سقز و پس از یک شب به بازداشتگاه اداره اطلاعات سنندج انتقال یافت و به مدت ۶ ماه با چشم‌بند نگهداری و برای انجام اعترافات اجباری به شدت مورد شکنجه قرار گرفت. وی در این مدت از حق ملاقات با خانواده و داشتن وکیل محروم بود.
دادرسی
در تاریخ ۲۰ آذر ۱۳۸۷ در شعبه اول دادگاه انقلاب اسلامی سقز به ریاست قاضی شایق به اتهام «محاربه»۱ از طریق عضویت در حزب دمکرات کردستان ایران۲ محاکمه و پس از ۳ روز صدور حکم ۳۰ سال حبس توام با تبعید به زندان میناب به وی ابلاغ شد.
او در یکی از نامه‌های خود از زندان اعلام کرده است، جلسه دادگاهش در چند دقیقه برگزار و قاضی به وی اجازه نداده بود با وکلیش، عبدالفتاح سلطانی، صحبت کند.
بر اساس دادنامه صادره، این زندانی سیاسی «در مدت تحمل کیفر حق معاشرت و مراوده با دیگران را ندارد و از مزایای ملاقات و مکاتبه با دیگران محروم می‌باشد و تمام مدت محکومیت را باید در زندان به سر ببرد».
پس از اعتراض وکیل به حکم صادره، پرونده به شعبه ۴ دادگاه تجدیدنظر استان کردستان ارجاع و در اسفند ۱۳۸۷ عینا تایید شد.
وضعیت فعلی
کمال شریفی در تاریخ ۲۰ اردیبهشت ۱۳۸۸ پس از تایید حکم از زندان سقز به زندان میناب تبعید شد.
اطلاعات تکمیلی
ـ یک سال پس از بازداشت، سایت‌های وابسته به وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ایران فیلمی از اعترافات اجباری او را منتشر کردند.
مرداد ۱۳۹۰ ـ در اعتراض به شرایط سخت خود در زندان میناب دست به اعتصاب غذا زد و در ۴۸مین روز، پس از ملاقات با خانواده‌اش به اعتصاب غذای خود پایان داد. از زمان بازداشت تا کنون این تنها باری بوده است که وی امکان ملاقات با خانواده را پیدا کرد.
فروردین ۱۴۰۰ ـ با انتشار رنج‌نامه‌ای در خصوص وضعیت خود نوشت: «۱۳ سال است کە بیش از ٢٠ مرتبە درخواست کتبی جهت مرخصی بە دادستان، رئیس دادگستری و مسئولین قضایی استان‌های هرمزگان و کردستان دادەام، ولی بعد از پاسکاری زیاد بی‌نتیجە و بی‌جواب ماندە است. بعد از این‌کە به سکتە مغزی دچار شدم و هنوز هم آثار آن در صورت من نمایان است، این‌بار در ١٢ اسفند دچار سکتە قلبی شدم کە پس از عمل آنژیوپلاستی دوبارە بە همان بند و همان اتاق قبلی برگشتم. سیزده سال است با بیماری گوارشی و غذای بی‌کیفیت زندان و با بوی دود تریاک و بنگ کنار آمدەام.»
بهمن ۱۴۰۰ ـ سازمان عفو بین‌الملل در نامه‌ای خطاب به رئيس قوه قضائیه جمهوری اسلامی ایران، با هشدار درباره وضعیت جسمی کمال شریفی و در خطر بودن جان وی، خواستار آزادی فوری او شد.
ـ در سال‌های ١٣٩١ و ١٣٩٩ در زندان میناب دچار سکته و حمله قلبی شد. در اسفند ۱۳۹۹ پس از سکته قلبی در زندان برای انجام عمل جراحی به بیمارستانی در بندرعباس منتقل و بدون تکمیل دوره درمانی به زندان بازگردانده شد.
توضیحات:
۱. ماده ۲۷۹ قانون مجازات اسلامی: «محاربه، عبارت از کشیدن سلاح، به قصد جان، مال یا ناموس مردم یا ارعاب آنها است، به نحوی که موجب ناامنی در محیط گردد». بر اساس ماده ۲۸۲ قانون مجازات اسلامی، «چنانچه شخصی، مرتکب جرم محاربه شود، به انتخاب قاضی، به صلب، اعدام، قطع دست راست و پای چپ یا نفی بلد، محکوم خواهد شد.»
۲. حزب دمکرات کردستان ایران در تاریخ ۲۵ مرداد ١٣٢۴ با هدف خودمختاری برای کردستان ایران تاسیس شد. آن‌گونه که در اساس‌نامه حزب آمده، این تشکل سیاسی بر مبنای «افکار ملی و ساختار تشکیلاتی [کومله ژ.ک] جمعیت تجدید حیات کرد و با خوانش واقع‌بینانه و امروزین»، به عنوان یک سازمان مدرن پا به عرصه سیاسی گذاشت. کومله ژ.ک موسس «جمهوری کردستان» (۲ بهمن ۱۳۲۴تا ۲۴ آذر ۱۳۲۵) در مهاباد بود. عمر این جمهوری بعد از ۱۱ ماه با حمله ارتش ایران به پایان رسید و رهبران آن، از جمله قاضی محمد رهبر حزب و رییس جمهور کردستان، اعدام شدند.
حزب دمکرات کردستان ایران با گذراندن یک دوره مبارزه مسلحانه در اواخر دهه ۴۰ شمسی که با اختلافات درون حزبی همراه بود، سرانجام در آستانه انقلاب ۱۳۵۷ به صورت یک حزب سیاسی مجددا اعلام موجودیت کرد. عبدالرحمن قاسملو و صادق شرفکندی، دو تن از رهبران این حزب به فاصله سه سال در تیر ۱۳۶۸ و شهریور ۱۳۷۱ توسط جمهوری اسلامی ایران در اروپا ترور شدند.
این حزب در سال ۱۳۸۵ و در پی تشدید اختلافات داخلی، دچار انشعاب و به دو تشکیلات «حزب دمکرات کردستان ایران» و «حزب دمکرات کردستان» تقسیم شد. این دو حزب نهایتا در تاریخ ۳۱ مرداد ۱۴۰۱ در بیانیه‌ای ادغام مجدد حزب را پس از ١٥ سال جدایی اعلام کردند.
این حزب آرمان نهایی خود را «ایجاد جامعه دمکراتیک-سوسیالیستی» و شعار استراتژیک خود را «تامین حقوق ملت کردستان در کردستان ایران در چارچوب یک سیستم دمکراتیک فدرال در ایران» اعلام کرده است. مقر اصلی حزب دمکرات کردستان ایران در استان اربیل کردستان عراق است.
